Nieuwsbrief van Nienke #27
Individualisme in de allergie en veel leestips 🪢🏝️🛶
Ik maak me zorgen over onze villages/verbondenheid met elkaar en zet mijn gedachten uiteen, met links naar artikelen (gratis, wel zo fijn) om verder te lezen en je eigen mening te vormen. Verder las ik ein-de-lijk het vervolg op The House in the Cerulean Sea en ben ik per ongeluk op CardinalTok beland.
Maar eerst: HIGHLIGHTS (in Hamiltonstem, voor wie dat iets zegt - het zit in de eerste 15 seconden, als je nieuwsgierig bent)!
Highlights van april
Ik organiseerde een Paaslunch voor vriendinnen en maakte taart met lemon curd en leuke suikerdecoraties, ging met een vriendin naar de voorstelling van Damn Honey (steengoed!), zat een middag heerlijk op het terras bij de Verkadefabriek in Den Bosch en ontdekte een voor mij nieuwe kunstenaar die prachtige risoprints maakt, namelijk Angélica Vis, waar ik direct een bestelling plaatste.
Helemaal in mijn allergie
Vorige week kwam ik een artikel tegen. De coverfoto was van een blonde vrouw op een prachtige vakantielocatie. Blauwe lucht, blauwe zee, pittoresk dorpje op de achtergrond. De tagline, die me samen met de foto moest bewegen om de post te lezen, sprak over hoe de vrouw alles uit haar leven had verwijderd wat niet meer bij haar paste - inclusief mensen in haar leven online en offline.
De post van deze vrouw was slechts de katalysator voor mij om dingen waar ik al langer over nadacht samen te brengen en op te schrijven, maar alles aan de manier waarop dit gebracht werd, zat in mijn allergie. En dat is bijzonder, want in principe kan ik me goed vinden in het sentiment. Ik gun iedereen namelijk een leven dat ingericht is op een manier die bij diegene past.
Maar toch. De foto, de specifieke woordkeuze die deed denken aan de manier waarop je viezigheid van je handen wast; ik kreeg er de kriebels van.
Alsof het doorknippen van alle lijnen die jou aan mensen en plekken binden het hoogste goed is, de beste zet op weg naar zelfactualisatie, de ultieme stap naar geluk.
Alles wat jou niet dient, moet weg.
Het maakte me verdrietig - en een beetje pissig. Want ik begin me steeds meer zorgen te maken over onze individualistische benadering van geluk. Zoals cultuurfilosofoof Evert Jan Ouweneel zo treffend zegt in dit fragment bij De verwondering: als we decennialang zeggen dat je naar je eigen gevoel moet luisteren, zelf een pad door het leven moet banen en je eigen verhaal moet schrijven, dan heb je na 30 jaar geen samenleving meer. Want dan schrijft iedereen zijn/haar/diens eigen verhaal. En dat heeft zeker mooie kanten, maar niemand vertelt meer een verhaal over een Nederland waarin iedereen tot bloei kan komen.
En op dat punt zijn we een beetje beland.
Zoeken naar betekenis
Ik ben het lang niet altijd eens met Freya India, maar wat ze in dit artikel schrijft, kon ik goed volgen. Vooral dit:
“This nudging to put our own needs first, this message that makes no room for kindness or generosity, that sees obligations to other people as obstacles to our mental health. And that we kid ourselves is self-reflection but really is self-obsession. Honestly look at how many of these positive affirmations and manifestations on TikTok are about us! We aren’t getting on our knees to pray for others—but to MANIFEST MORE for ourselves.”
Je hoeft niet gelovig te zijn om te voelen en te snappen dat veel mensen daadwerkelijk zoeken naar betekenis. En waar dat vroeger kwam vanuit de kerk of de zuil waartoe je behoorde, is dat in onze postmoderne wereld gewoon echt minder voor de hand liggend.
Het is een beetje zoals die scène in de White Lotus, waar Laurie aan haar twee oude schoolvriendinnen bekent dat ze zich verloren voelt: “I have no belief system. I mean, work was my religion for forever, but I definitely lost my belief there. And then, I tried love, and that was just a painful religion… Being a mother, that didn’t save me either.”
En misschien is het idee dat één bepaald idee je gaat ‘redden’ niet realistisch of zelfs ongezond (dat laatste is de vriendschap tussen Laurie, Kate and Jaclyn in elk geval zeker), maar misschien hoef je ook niet gered te worden? Misschien is het leven ook wel gewoon vaak niet zo heel leuk. En moeten we weer wat meer terugkomen bij elkaar om daarmee te leren dealen.
In dat kader vond ik dit artikel van Lauren Caselli over hoe je een goede vriend kunt zijn wanneer je je vrienden amper ziet heel sterk, specifiek deze passage:
Friendship requires flexibility and doggedness and empathy and patience. It means not canceling when you have a big work project or a tough work day. (Yes, to all the ‘listen to your body’ crew, have you ever giggled over oysters while venting about your boss’ toupee? It’s LIFE CHANGING. How’s your body feeling after that, huh?)
Ik voel haar frustratie soms ook. Ja, je rust is belangrijk en we moeten allemaal naar ons lichaam luisteren, maar de relatie met onze naasten is óók belangrijk.
Maar hoe doe je dat dan zonder aan jezelf voorbij te gaan?
Ongemak verdragen
Dat is een balans die je voor jezelf moet vinden - en eerlijk, die zal niet altijd perfect zijn. En dat is dan dus niet puur een focus op jezelf, maar onderzoeken hoe jij een ‘villager’ kan zijn.
Een deel ervan heeft volgens mij te maken met het verdragen van ongemak. Daar zijn we slecht in geworden. Niet alleen van onszelf, maar ook van anderen, van ‘de wereld’. Als het niet meer leuk is, als het niet meer ‘past’, stoten we het af, sluiten we ons af. We hebben steeds minder zin om iets vol te houden.
Hoewel zin eigenlijk niet het juiste woord is. Het gaat niet om zin. Niemand heeft zin in een lastige situatie, in een vriendschap die niet meer zo vanzelf gaat als vroeger, in een vriendschap met iemand die al twee burn-outs achter de rug heeft en net haar moeder is verloren. En toch denk ik wel dat dat erbij hoort. Want vroeger of later zijn we allemaal diegene die er (hopelijk tijdelijk) af ligt, die gedragen moet worden.
Het is een vreemd punt om te maken, want ik zie óók direct beelden voor me van (vooral) vrouwen van generaties boven mij die hun hele leven hun behoeften opzij hebben gezet om voor anderen te zorgen. En dat bedoel ik natuurlijk niet. Hup, nuance!
En ja, ook ik rol een beetje met mijn ogen bij een oude slogan als “ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country”, want het is niet meer in de mode om op te roepen tot saamhorigheid en solidariteit, maar het is wel nodig. Niet eens op nationaal niveau (hoewel dat natuurlijk ook), maar op het niveau van gemeenschap. Je eigen netwerk, je eigen village. Want we zitten, hoe cliché ook, toch allemaal in ditzelfde menselijke schuitje en we hebben elkaar nodig.
Dus ga natuurlijk weg uit schadelijke situaties en relaties die je continu leegzuigen. Iedereen heeft recht op vrijheid en rust. Steek jezelf niet in de fik om andere mensen warm te houden, maar knip ook niet alle draden door die je verbinden met anderen in de veronderstelling dat je op die manier veilig zult zijn voor pijn en ongemak.
Want we zijn geen eilandjes en als we blijven doen alsof we dat wel zijn, raakt straks niemand nog aan wal. Verbinding is uiteindelijk wat ons draagt, juist als ons leven even geen leuk verhaal vertelt. ♥️
Oké, over naar boeken. 📚
Wat ik afgelopen maand las
Wellness - Nathan Hill, 3,5/5 sterren
Any Trope but You - Victoria Lavine, 3/5 sterren
Popcorn donut kaassoufflé - Eline van Wieren, 5/5 sterren
North Woods - Daniel Mason, 4/5 sterren
Somewhere Beyond the Sea - T.J. Klune, 4/5 sterren
Over Popcorn donut kaassoufflé maak ik wellicht later een aparte post nadat ik het boek ook met onze leesclub heb besproken volgende maand (maar ik vond het dus ijzersterk, ga dat lezen).
North Woods is een aanrader en voor mij heel erg een ‘vakantieboek’ zoals The Cherry Robbers en The God of the Woods dat vorig jaar ook waren - met het verschil dat ik North Woods helaas niet in een vakantie las. Maar wel veel buiten in de tuin, dus bijna vakantie. 😉
Het boek zuigt je naar binnen, zorgt ervoor dat je door wil lezen en als je dit boek in langere stukken achter elkaar kunt lezen, komen de connecties tussen de verschillende hoofdstukken ook extra goed over.
Somewhere Beyond the Sea
Tussen de 💫 staat een spoiler over het einde. Die zin moet je dus even overslaan als je daar gevoelig voor bent.
Somewhere Beyond the Sea stond natuurlijk al tijden op mijn lijstje, maar op de een of andere manier was ik zo teleurgesteld na het lezen van Under the Whispering Door, dat ik het lezen van het vervolg op The House in the Cerulean Sea steeds uitstelde. Niet dat ik Under the Whispering Door slecht vond, ik gaf het nog steeds vier sterren, maar het voelde een béétje als hetzelfde ‘kunstje’. Emotioneel intelligente man ontmoet man die op dat vlak nog te leren heeft maar goed hart heeft, er is een semi-magische setting en op het einde komt het een soort van goed. Niks mis mee, maar ik had op wat meer, iets nieuws gehoopt.
Maar goed, een half jaar (voelt veel langer) na publicatie was ik er klaar voor. En ik ben blij dat ik het heb opgepakt. Hoewel ik het minder sterk vond dan deel 1, heb ik wederom ont-zet-tend genoten van de manier waarop Klune de kinderen schrijft. Hun absurditeiten en de geweldige dialogen deden me regelmatig hardop lachen en ik heb vooral veel quotes van Chauncey onderstreept omdat ik ze zo geestig vond.
💫De vier sterren zijn daarvoor, want ik vond de deus ex machina-achtige manier waarop het probleem van het boek werd opgelost buitengewoon zwak.💫
Maar al met al dus een aangename leeservaring!
Favorieten van het internet
Lekker stuk over hoe je meer kunt lezen, inclusief handige tips om boeken te vinden die je daadwerkelijk leuk vindt.
Articles of Interest is een van de meest originele podcasts die ik ken, ik leer altijd nieuwe dingen over kleding, mode en cultuur. Twee favorieten: de kleding van geestelijken (heeft absoluut niets te maken met de dood van de paus maar is wel fascinerend) en de aflevering over plussize kleding. Die laatste gaat ook over hoe ontwerpen en patronen gemaakt worden en waarom onze kleding ons eigenlijk allemaal nooit helemaal lekker past.
Dit gaat wel over de dood van de paus, of liever gezegd over de verkiezing van de nieuwe paus: erg amusante samenvatting van de kandidaten.
Leuk en goed stuk over de drankjescultuur in Azië en specifiek China en waarom we bubble tea moeten zien als meer dan te dure, mierzoete drankjes met leuke kleurtjes.
Maggie Stiefvater schreef een van mijn favoriete young adult-series ooit (The Raven Boys) en heeft het genre nu ‘verlaten’. In deze post legt ze uit hoe YA ontstond, wat er de laatste jaren veranderd is en wat nou precies de verschillen zijn tussen fictie voor jongvolwassenen en fictie voor volwassenen.
Gewoon even iets extreem schattigs tussendoor.
Altijd lachen om de millennial-knieën, maar de comments zijn wel extra wholesome
Kunnen we samen zorgen dat artsen allemaal deze bloem gaan gebruiken? 🙏🏻
Bedankt voor het lezen!
Bedankt voor het lezen van Nieuwsbrief van Nienke!
Wil je meer content van mijn hand zien, overweg dan om een betaald abonnement te nemen. Je krijgt dan extra nieuwsbrieven en persoonlijke verhalen. Ook heb ik op verzoek weer een open Tikkie, voor wie me graag wil trakteren op een kop thee of een stukje van een nieuw boek.
Afgelopen maand kreeg ik Tikkies van Astrid, Niki en Ineke - heel erg lief, dankjulliewel! ♥️
Spreek jullie snel weer! In de tussentijd weten jullie me te vinden via nieuwsbriefvannienke@gmail.com of op Insta.
Liefs,
Nienke
P.S. De gave illustraties zijn gemaakt door Annemiek van MiekMaakt.nl.